صومعه سنت استپانوس

صومعه سنت استپانوسبه: کلیسای سن استپانوس، همچنین در ارمنی به عنوان شناخته می شود، یک صومعه ارمنی است که در 15 کیلومتری شمال غربی شهر قرار دارد. جلفا در استان آذربایجان شرقی، شمال غربی ایران. این دره عمیقی در امتداد اراکس، در سمت ایرانی مرز ایران و نخجوان قرار دارد. این بنا در ابتدا در قرن نهم ساخته شد و در زمان صفویه پس از آسیب‌دیدگی در جنگ‌ها و زلزله‌ها بازسازی شد. این بخشی از گروه های رهبانی ارمنی ایران است که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است. قدیس بارتولمیوس رسول برای اولین بار کلیسایی را در حدود سال 62 پس از میلاد در زمان امپراتوری اشکانی در این مکان تأسیس کرد. اولین صومعه در قرن هفتم ساخته شد و بعداً در قرن دهم توسعه یافت. این صومعه در طول جنگ بین سلجوقیان و امپراتوری بیزانس در قرن 11 و 12 آسیب دید. پس از تسخیر این منطقه توسط مغولان هولاکو خان، نوه چنگیزخان، در اواسط قرن سیزدهم، قرارداد صلحی بین کلیسای ارامنه و ایلخانان امضا شد و مسیحیان وضعیت مساوی را حفظ کردند. این صومعه در نیمه دوم قرن سیزدهم بازسازی شد و در سال 1330 به رهبری زکریا به طور کامل بازسازی شد. در قرن 14 و 15، صومعه سنت استپانوس در اوج نفوذ فرهنگی و فکری خود بود و نقاشی‌ها و نقاشی‌ها را تولید می‌کرد. نسخه های خطی روشن در دین، تاریخ و فلسفه. در اوایل قرن پانزدهم، سلسله جدید صفویه از ارامنه محافظت می‌کرد، اما این منطقه در مرکز درگیری‌ها با عثمانی‌ها بود که در سال 1513 به ارمنستان غربی حمله کردند. این صومعه در قرن شانزدهم به تدریج رو به افول رفت. شاه عباس اول در سال 1604 ساکنان منطقه را اخراج کرد و صومعه متروک شد. پس از سال 1650، صفویان منطقه را دوباره اشغال کردند و صومعه متروک در اواخر قرن هفدهم بازسازی شد. در آغاز قرن هجدهم، منطقه تحت گسترش امپراتوری روسیه قرار گرفت. ایروان در سال 1827 توسط روس‌ها فتح شد و بر اساس عهدنامه ترکمنچای، مرز ایران و روسیه در اراکس برقرار شد. در نتیجه، بخشی از جمعیت به زور به ارمنستان روسیه آواره شدند. حاکمان قاجار به حمایت از ارامنه ادامه دادند و بازسازی صومعه سنت استپانوس را بین سالهای 1819 و 1825 تشویق کردند.